اثر بخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر ناامیدی زنان اقدام کننده به خودکشی

چکیده زمینه و هدف: نا امیدی عاملی است که می تواند مقدمات اقدام به خودکشی را در فرد فراهم کند. هدف پژوهش حاضر به منظور اثر بخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر ناامیدی زنان اقدام کننده به خودکشی انجام گرفت. روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه ازمایشی و از طرح پیش ازمون – پس ازمون با گروه کنترل بود. گروه نمونه، شامل 30 زن بود؛ که بصورت نمونه گیری در دسترس, از بین زنان اقدام کننده به خودکشی همراه با سطح بالای ناامیدی, که به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر بیرجند مراجعه کرده بودند؛ انتخاب، و بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفره قرار داده شدند. یک گروه به عنوان گروه ازمایش و گروه دیگر به عنوان گروه کنترل معرفی شد. ابزار این پژوهش پرسشنامه ناامیدی بک بود. برای تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss از روش ازمون اماری تحلیل کواریانس و ازمون اماری تی[t] مستقل استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین میانگین نمرات افتراقی دو گروه ازمایش و کنترل در متغیر ناامیدی تفاوت معنی داری وجود دارد(p<0.001). همچنین پس از تعدیل نمرات پس ازمون، اثر معنی داری بین ازمودنی های 68/21=f، 10/21=f دو گروه وجود داشت. نتیجه گیری: از نتایج حاصل از این تحقیق می توان به این نتیجه کاربردی رسید که روش گروه درمانی شناختی رفتاری بر کاهش ناامیدی در زنان اقدام کننده به خود کشی موثر است. کلید واژه ها: گروه درمانی شناختی رفتاری؛ ناامیدی ؛ خودکشی